Genetische inzichten in degeneratieve myelopathie bij honden

Samenvatting

Degeneratieve myelopathie bij honden is een progressieve neurodegeneratieve aandoening met een fatale afloop die voorkomt bij een groot aantal rassen. De meeste honden zijn minstens acht jaar oud wanneer ze klinische symptomen beginnen te vertonen, startend met paraparese en proprioceptieve ataxie in de achterpoten als gevolg van aantasting van de bovenste motorneuronen, waarbij de spinale reflexen nog intact zijn. Dit evolueert naar tetraplegie met verzwakte/afwezige spinale reflexen en het ontstaan van symptomen als gevolg van aantasting van de hersenstam. Een definitieve diagnose kan slechts post mortem worden gesteld door vaststelling van neuronale degradatie en demyelinisatie van het ruggenmerg via histopathologie. De meeste getroffen honden zijn homozygoot voor een van de gekende mutaties (ENSCAFT00000065394.1:c.82G>A, eerder beschreven als NM_001003035.1:c.118G>A) in het superoxide dismutase 1 gen (SOD1). Een tweede mutatie is bekend (NM_001003035.1:c.52A>T), maar komt enkel voor bij Berner sennenhonden. Aangezien niet elke homozygote hond de ziekte ontwikkelt, betekent dit dat de ziekte onvolledig penetrant is en dat er bovendien eventueel ziekte-modificerende loci aanwezig zijn. In dit artikel wordt beoogd een overzicht te geven van de ziekteprogressie en de huidige genetische kennis van degeneratieve myelopathie aangezien dit het startpunt is voor een correcte diagnose van de aandoening en het verminderen van de incidentie.